Vrijdag 30/06/23: IVY FORD (US) - THE BLUESANOVAS (DE) - CANNED HEAT (US) - THORBJØRN RISAGER & THE BLACK TORNADO (DK)

Dat “staat als een paal boven water” zegt een spreekwoord om aan te geven dat er dingen vast staan, helemaal zeker zijn. Dat is ook het Hookrock festival, dat dit jaar opnieuw in een grote tent op de gekende festival locatie aan de Rooierheidestraat doorging. In een grote feesttent met in het midden een lange rij palen, maar dat er één paal precies in het midden voor het podium moest staan, zou zelfs de slimste verbazen…

“Op een zwarte Fender met witte bollen…”

IVY FORD, de “Blues Kitten”, is een jonge, veelzijdige en getalenteerde artieste en multi-instrumentaliste uit Waukegan (IL) die bij de volgende generatie blues, roots & soul muzikanten behoort. Van het zingen van Blues maakt ze een kunst. Of Ivy dit nu doet terwijl ze als frontdame een volledige band leidt, of solo als ze voor een klein publiek staat, haar energie is magisch. Ivy startte in 2015 haar carrière met openen voor blues legende, Buddy Guy. Sindsdien speelde ze al op vele podia, debuteerde ze in 2016 met ‘Simply Solo’, was ze in 2018 twee keer Blues Blast Music Award Nominee én, haalde ze de finale tijdens de IBC-2019 in Memphis (TN). Is ze niet bezig met haar eigen ding, dan is ze bassiste van de Chicago Blues Hall of Fame Inductee, de legendarische gitarist, J.B. Ritchie. Op de dag van haar 27ste verjaardag, bracht Ivy in 2020 ‘Club 27’ uit, verwijzend naar Forever 27, de groep van beroemde muzikanten die op 27-jarige leeftijd overleden. Rond 1970 werd er voor het éérst over gepraat, toen op korte tijd -a.g.v. drugs en alcohol- de 27-jarigen Brian Jones (1942-69), Jimi Hendrix (1942-70), Janis Joplin (1943-70) en Jim Morrison (1943-71), overleden. Met terugwerkende kracht wordt ook bluesgitarist Robert Johnson (1911-1938) tot de Forever 27-groep gerekend. Andere musici met een losbandige levensstijl die op 27-jarige leeftijd stierven, zijn o.a. Alan Wilson (Canned Heat), Ron “Pigpen” McKernan (Grateful Dead) en in 2011, zangeres Amy Winehouse. Haar meest recente album, ‘Harvesting My Roots’ (met Dave Axen op drums & Willie Rauch op bas) bracht ze uit in 2019. Op Hookrock werd Ivy gebackt door een goed geoliede Franse band met Denis Agenet achter de drums, Abdell B.Bop op staande bas en toetsenist Jean-Patrick Cosset. De blues kitten opende voor de “early birds” het festival op haar gepimpte zwarte Fender die, zoals haar bijpassende jurk, opviel door de witte circels -haar link met buddy Guy!- met aangename soms funky Chicago blues, met o.a. de volgende nummers: “Hate to Have to Go”, “I Believe My Time Ain’t Long” en met als afsluiters Elmore James’ “Shake Your Money Maker” en B.B. King’s “Rock Me Baby All Night Long”… Noteer alvast dat IVY FORD in november in het MUZEcafé in Zolder ook het nieuwe seizoen van move2blues ‘23/’24 zal openen!

“Na Moulin Blues, swingden ze ook op Hookrock de pan uit…”

Bossanova is een Braziliaanse muziekstijl, THE BLUESANOVAS daarentegen, een vijfkoppige Duitse band die al drie keer de German Blues Challenge won en die op de IBC-2020 in Memphis (TN) de halve finales bereikte. In 2022 openden ze de Europese zomertoer van Eric Clapton en namen ze voor Cross Cut Records ‘The Moonshine Record’, hun derde studio album op. Deze vijfkoppige band werd opgericht in 2015 en is actief in de blues scene van Münster en Osnabrücker, waar muzikanten als Kai Strauss, Jimmy Reiter, Memo Gonzales, Christian Rannenberg, Christian Bleiming en Todor Todorovich aan jonge blues muzikanten alle ruimte geven om ervaring op te doen. De Bluesanovas bestaan uit pianist Nico Dreier (Jimmy Reiter Band, Kai Strauss), zijn tweelingbroer en drummer Philipp Dreier, contrabassist Moritz O’Swald (die Nikolas Karolewicz vervangt), gitarist/songwriter Filipo Ribeiro Henrique en zanger/frontman Melvin Schulz-Menningham. Bij Timezone Records verscheen in 2020 hun 4-track EP ‘Blues ‘n’ Roll’, een ep die ze twee jaar na hun studio debuut ‘Bluesanova’, in Memphis in de gekende Sun Studio (Jerry Lee Lewis, Carl Perkins, Johnny Cash, Roy Orbison, B.B. King, Ike Turner, Elvis Presley en U2), opnamen. Gitarist Henrique schreef toen de vier originele nummers. Met ‘The Moonshine Record’ (2022) herhaalde de geschiedenis zich een beetje. Hun optreden was één wervelende swingende show met de rijzige frontman, maar ook Dreier vanachter zijn piano, die opvielen. Wij lieten ons probleemloos gaan op nummers als “Back On My Feet”, “Baby I’m Gone”, “I Don’t Believe”, “Live It Or Leave It” en, als Zugabe “Bye Bye”. Duitse “gründlichkeit” bestaat ook in muziek, zeker weten!...

“Let’s BOOGIE, let’s go back to WOODSTOCK!…”

CANNED HEAT werd, door “Going Up The Country” -de soundtrack van de “Woodstock” film uit 1969- een legendarische Amerikaanse blues en boogieband, die in 1965 door Bob “The Bear” Hite (1943-1981) en Alan “Blind Owl” Wilson (1943-1970) opgericht werd. De naam van de band ontleenden ze aan een in 1928 uitgebracht blues nummer over Tommy Johnson, een aan Sterno -ook wel “canned heat” genoemd omdat het voor verwarming diende- verslaafde, “Canned Heat Blues”. In het nummer “Turpentine Moan (‘Boogie with Canned Heat’, 1968) zingt Canned Heat over hetzelfde fenomeen, het drinken van brandstof, nu terpentine. In dit nummer zit Sunnyland Slim achter de piano en de van origine Mexicaan, de nu 77-jarige Adolfo “Fito” de la Parra achter de drums. Gitarist Harvey Mandel verving gedurende de periode 1969-1970 Henry “The Sunflower” Vestine (1944-1997) en in de jaren ’70, was ook Richart Hite, broer van Bob, even bassist van de groep. In 1970 maakte Alan Wilson met een overdosis er een einde aan, wat het hart uit de band rukte. In een wisselende samenstelling gaat de band daarna verder. In 1981 sterft Bob “The Bear” Hite in Los Angeles tijdens de pauze van een concert door heroïne. Dit lijkt voor velen het einde van Canned Heat. De band ging echter opnieuw verder. Gitaristen als Walter Trout en Harvey Mandell  speelden ook ooit even mee met Canned Heat. In 1997 sterft ook Henry “The Sunflower” Vestine. Desondanks bestaat Canned Heat nog steeds onder leiding van het laatste nog levende origineel  lid, drummer Fito de la Parra en wordt er vooral -en dat was in Diepenbeek ook niet anders- nog geteerd op oud succes. Met “On the Road Again” werd er al meteen een bom gedropt, die al direct doel trof. Het “feel good” gevoel werd met o.a. “Rollin’ and Tumblin’”, “Let’s Work Together” en “Woodstock Boogie” verlengd. Bijzonder knap en intrigerend was hun “Cristo Redentor” (het origineel dateert uit 1964 en is van de jazz trompettist, Donald Byrd), dat aangaf dat er nog altijd vier klasbakken op het podium stonden. Yes: “Together we will stand, every boy, every girl, and a man!...”.

“Een Deense duizendpoot met een Gibson-gitaar…”

Net na de eeuwwisseling en vanaf zijn eerste verschijning in de muziek scene van København, toen een handvol Deense blues kroegenbezoekers hem ontdekten, heeft zijn snelle opkomst aan THORBJØRN RISAGER zelden de tijd gegeven om over zijn schouder terug te kijken. Voor deze veelgeprezen songwriter, zanger, gitarist en bandleider van THE BLACK TORNADO, was het de start van een vroege carrière met zijn ogen op de horizon gericht: naar de volgende stad, de volgende show, het volgende nummer, het volgende album. Risager -hij noemt Ray Charles, Tom Waits en B.B. King als zijn rolmodellen- groeide op in het kleine stadje Jyllinge, ongeveer 30 km van de hoofdstad en studeerde af aan het gerenommeerde Rytmisk Musikkonservatorium in Kopenhagen. In 2002 verzamelde Risager een 7-koppige band -Blue 7- rondom zich en nam met hen zijn debuut album ‘Live 2004’ op. Vanaf 2005 treedt Thorbjørn Risager op onder zijn eigen naam en in 2006 debuteerde hij met ‘From the Heart’. Sinds de release van ‘Too Many Roads’ (2014) treedt Risager op met een achtkoppige band (met nog altijd vijf leden van het éérste uur!) onder de naam Thorbjørn Risager & The Black Tornado. ‘Navigation Blues’ is al zijn achtste studio album en zijn vierde met The Black Tornado. Risager vormt occasioneel ook een duo met zijn pianist Emil Balsgaard met wie hij in 2021 een derde album, ‘Taking the Good w/the Bad’ uitbracht. Voor zijn achtste release ‘Navigation Blues’ (zijn debuut bij Provogue / Mascot Label Group!) schreef hij 12 nieuwe songs (waarvan drie met Joachim Svensmark) en trok hij met de Black Tornado opnieuw de studio in. De huidige line-up bestaat uit: Thorbjørn Risager (zang, gitaar), sinds 2018: Emil Balsgaard (keys), Joachim Svensmark (gitaar), Kasper Wagner (sax), sinds 2011: Hans Nybo (sax), sinds 2006: Peter Kehl (trompet), Søren Bøjgaard (bas) & Martin Seidelin (percussie). Zes koele Vikingen hielen, o.l.v. hun kapitein-met-wat-voor-een-stem Risager, het publiek snel in hun greep met nummers als “Maybe It’s Alright”, “Navigation Blues”, “Long Forgotten Track”, “Insomniac Boogie” (Risager vs. Balsgaard), “Train” én twee blazers, die nooit versaagden. Afgesloten werd er met “All I Want”, maar het volk wou en kreeg met “Get On Down the Lane” meer! Een perfecte afsluiter voor een méér dan geslaagde vrijdag…

ROOTSTIME QUOTE: “Met klinkende internationale namen én met een affiche om U tegen te zeggen, opende HOOKROCK Blues & Roots in DIEPENBEEK dit jaar op vrijdag hun 19de editie OUTDOOR, (opnieuw) in een grote feesttent. Met de jonge IVY “Blues Kitten” FORD leek het of Buddy Guy even onder ons was, THE BLUESANOVAS verbaasden na Moulin Blues opnieuw en CANNED HEAT is, door Woodstock én Adolfo “Fito” de la Parra, anno 2023 nog steeds onsterfelijk. THORBJØRN RISAGER & THE BLACK TORNADO, tenslotte, de koele Vikingen: veni, vidi vici - zij kwamen, speelden & overwonnen…”